Witrektomia

Termin witrektomia początkowo oznacza usunięcie ciała szklistego. Przez wiele dziesięcioleci nie wykonywano takich operacji, gdy z uważano je za bardzo niebezpieczne. Jednak na początku lat siedemdziesiątych prof. Robert Machemer udowodnił, że usunięcie ciała szklistego może być zabiegiem bezpiecznym. Od tego czasu nastąpił wielki rozwój tej metody, która stała się rozległą dziedziną wiedzy i pozwoliła leczyć schorzenia wcześniej nieuleczalne.

Obecnie witrektomię wykonuje się zwykle w znieczuleniu miejscowym, rzadziej w narkozie ogólnej. Operacja rozpoczyna się od wykonania 3 małych otworów w ścianie gałki ocznej. Pierwszy otwór służy do doprowadzenia do oka płynu infuzyjnego w celu utrzymania w nim ciśnienia podczas operacji oraz wypełnienia przestrzeni w czasie usuwania ciała szklistego. Przez drugi otwór zwykle wprowadza się oświetlacz światłowodowy umożliwiający obserwację wnętrza oka. Przez trzeci otwór wprowadzany jest witrektom lub inne narzędzie do wykonania operacji.

Operacja polega na usunięciu ciała szklistego w części centralnej i obwodowej oraz usunięciu błon pociągających siatkówkę i rozprzestrzeniających się na powierzchni siatkówki oraz przebiegających poprzecznie. W czasie wielu operacji usuwa się również błonę graniczną wewnętrzną. Na zakończenie w oku pozostaje płyn infuzyjny. Czasem wnętrze oka wypełnia się powietrzem, gazem, mieszaniną gazu z powietrzem lub olejem silikonowym.

Ten zabieg operacyjny należy do najbardziej skomplikowanych w okulistyce. Jego powodzenie zależy nie tylko od doświadczenia lekarza, ale również od właściwej opieki pooperacyjnej oraz wykonania w odpowiednim czasie dodatkowych operacji, gdyby doszło do powikłań. Aby uniknąć niepowodzeń w leczeniu pooperacyjnym, lekarz okulista sprawujący opiekę powinien posiadać doświadczenia w witrektomii.