Iniekcje doszklistkowe

AMD do niedawna było schorzeniem nieuleczalnym. Leczenie laserowe (możliwe od wielu lat) stosowano jedynie w nielicznych przypadkach. Zwykle powodowało uszkodzenie siatkówki i pogorszenie widzenia. Celem leczenia było ograniczenie utraty widzenia. Wprowadzona później terapia fotodynamiczna to nieco delikatniejsza metoda leczenia laserowego. Wyniki leczenia mierzono zwolnieniem procesu utraty widzenia.

Przedstawienie skuteczności leku bewacizumab w leczeniu AMD na Zjeździe Amerykańskiego Towarzystwa Specjalistów Siatkówkowych w 2005 stanowiło przełom. Lek ten stał się w krótkim czasie podstawowym lekiem w leczeniu AMD. Po raz pierwszy pacjenci z AMD uzyskali nadzieję na utrzymanie widzenia. Leczenie polegało na wielokrotnych wstrzyknięciach leku do ciała szklistego. Jednak kolejny lek pegaptanib (Macugen®) wprowadzony do leczenia AMD w 2006 r. nie zdobył sobie już tak szerokiego uznania. Później wprowadzony lek ranibizumab (Lucentis) okazał się bardziej skuteczny, jednak z wielu powodów nie wyparł bewacizumabu (Avastin®). Leki te są przeciwciałami przeciwko naczyniowemu czynnikowi wzrostu. Wielośrodkowe badania porównawcze leku bewacizumab (Avastin®) i ranibizumab (Lucentis®) prowadzone w USA i kilku krajach europejskich nie wykazały istotnych różnic. W ostatnim czasie wprowadzono nowy lek, który jest białkiem blokującym receptory VEGF – flibercept (Eylea®). Być może będzie alternatywą dla tych pacjentów, u których dotychczasowe leczenie nie było w pełni skuteczne. Dodatkowo sugeruje się, że inne leki stosowane w połączeniu z w/w wymienionymi mogą ograniczać liczbę zastrzyków. W badaniach i przygotowaniu są kolejne leki.